به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بانوی کوثر، به نقل از خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ نماهنگ «دهه هشتادیا» کاری از موسسه ماوا با حضور عبدالرضا هلالی، محمدحسین پویانفر و علی رام نورایی و براساس شعری از سعید پاشازاده منتشر شده است. این نماهنگ با ادبیات خاص نوجوانان دهه هشتادی به حال و هوای ماه محرم در میان این قشر می‌پردازد که با صدای گروه سرود وصال و مشاوره‌های سید بشیر حسینی تولید شده است.

موسسه «ماوا» زیر مجموعه سازمان هنری رسانه ای اوج تولید این کلیپ و نماهنگ را برعهده داشته است.

پس از انتشار این نماهنگ در فضای مجازی موافقان و مخالفان فراوانی به اظهار نظرهای متفاوتی از ساختار فنی این نماهنگ تا ابعاد فرهنگی هنری آن پرداخته اند.

موافقان نماهنگ «دهه هشتادیا» معتقداند که اصطلاحا نباید امام حسین(ع) را اختصاصی عده ای خاص قلمداد کنیم و باید اجازه دهیم که هر گروهی و با هر عقیده ای درباره اباعبدلله با حفظ حرمت ها، به زبان خودش مدیحه سرایی کند و نباید انتظار داشته باشیم نوجوان ها و دهه هشتادیا و حتی نودیا، با اشعار فیض کاشانی ارتباط عمیق برقرار کرده و با این اشعار نوحه خوانی کنند و باید بپذیریم که این نوجوان ها زبان ارادت خودشان را دارند و اتفاقا باید از آنها حمایت کنیم تا مسیر را اشتباه نروند.

مخالفان این نماهنگ نیز با اشاره به ساختار ضعیف این کلیپ از نظر فنی، اصولا اعتقاد دارند که این کلیپ، مخاطبان هدف محدودی را مد نظر خود قرار داده و با نشان دادن عده ای نوجوان با پوشش لاکچری، کارکرد این نماهنگ به جای تبلیغ، برعکس ضد تبلیغ شده و عملا قدرت جذب بالایی ندارد. فضای لوکس گیم نت، ظاهر و پوشش لاکچری بچه ها در نماهنگ و حضور سلبریتی ها در میان آنها، مخصوص عده ای آقازاده است که با فضای واقعی زندگی بسیاری از نوجوان های جامعه فاصله دارد.

اگر از واکنش های موافقان و مخالفان این نماهنگ قدری فاصله بگیریم، در بین برخی دعواهای فرهنگی و سیاسی و بودجه کلانی که در بین این نهادها و مراکز به اصطلاح فرهنگی و هنری به اسم کار فرهنگی توزیع می شود، شاید نکته مغفول مانده ماجرا اهمیت برنامه ریزی های کلان برای جذب این نوجوان های دهه هشتادی و نودی باشد.

شاید سال هاست که بیشتر ما رسانه ای ها و فعالین فرهنگی هنری به اسم جبهه انقلاب، عادت کرده ایم که فقط پشت میزهای خود نشسته و با رصد فلان آهنگ خواننده لس آنجلسی و یا فلان نماهنگ ساخت فلان موسسه فرهنگی داخلی، واکنش نشان داده و موافقت و یا مخالفت خود را علنی کنیم؛ و حتی یک بار هم نشده که از نزدیک با این نوجوان ها هم کلام شده و سعی کنیم به دنیای آنها نزدیک تر شویم.

البته هستند این وسط عده ای که در فلان مسجد محل و یا در موسسه ای فرهنگی و بی نام و نشان و با کمترین ادعای فرهنگی همه وقت خود را وقف دنیای این دهه هشتادیا کرده اند و در کارشان نیز موفق بوده اند ولی طبیعتا به دلیل نبود بودجه های کلان و ابزار رسانه ای مناسب، چراغ خاموش به کار خود ادامه داده اند.

شاید این نماهنگ «دهه هشتادیا» برای دوستانی که وظیفه برنامه ریزی و مسئولیت فرهنگ و هنر این ملکت را عهده داراند، تلنگری باشد تا یادشان نرود که آینده این کشور به دست همین دهه هشتادیا و نودی هاست و بازی های سیاسی آنها را از وظیفه سنگینی که بردوش دارند، منحرف نکند.

انتهای پیام/