هنوز هم علامتِ پرچمِ هیات رقیه(س)، دلم را بی‌طاقت می‌کند. حضور در کنار حسینیان این هیات که دیگر مویی سپید کرده‌اند و جوانان، نوجوانان و کودکانی که پا جای پای بزرگان گذاشته و هر صبح جمعه خود را به هیات می‌رسانند. نوحه‌خوانانی که چون برادر، کنار هم هستند و هر لحظه یادی از بزرگی‌ات می‌کنند.